De tapir is verwant aan de neushoorn. De hoefafdrukken lijken op die van een neushoorn, maar zijn kleiner. Tapirs hebben aan hun voorpoten vier en aan hun achterpoten drie hoeven. Toch worden ze tot de onevenhoevigen gerekend, omdat het gewicht rust op de derde teen/vinger (bij de mens de middelste), evenals bij neushoorns en paardachtigen.
Het gedrongen gestroomlijnde lijf is uitstekend geschikt om door de ondergroei van het oerwoud te lopen.

De tapir is opmerkelijk getekend: zwart met een witte zadelvlek. Waarschijnlijk maakt deze tekening de tapir in het bos juist minder opvallend door zijn contouren te doorbreken. Ze hebben een bijzonder stevige lederhuid (die onder de opperhuid ligt). Van de lederhuid worden onder andere teugels en zwepen gemaakt. De opperhuid is daarentegen tamelijk teer en zeer gevoelig voor zonnebrand.

Mannelijke tapirs flehmen bijv. om te ruiken of er paringsbereide vrouwtjes in de buurt zijn. Met het slurfje omhoog brengen ze de geurmoleculen in contact met een speciaal reukorgaan, het orgaan van Jacobson.

Een Maleise legende wil dat het dier eigenlijk, net als de olifant, een grote slurf had moeten krijgen. Tijdens de schepping echter raakte de klei op en moest de tapir het voortaan doen met een kleine slurf.