Met grote ogen en goed zichtvermogen speurt de netgiraffe de Afrikaanse savanne af, op uitkijk voor roofdieren. Omdat hij ze van grote hoogte aan ziet komen, hebben de meeste roofdieren zoals leeuwen geen kans om de giraffe te pakken te krijgen. Helaas lukt het stropers wel om op wilde giraffen te jagen en is de netgiraffe inmiddels bedreigd. Diergaarde Blijdorp zet zich als deelnemer van het Europese populatiemanagement programma van de netgiraffe in om deze bijzondere dieren te beschermen, die sinds 1941 op het logo van de Diergaarde staan.
Giraffa reticulata
Tot 30 jaar in het wild
♀ 4,5 meter
♂ 5,5 meter
3,5 – 4,8 meter
♀ 500 – 1.200 kilogram
♂ 800 – 1.930 kilogram
Giraffen zijn te herkennen aan hun lange nekken en hun hoge poten. Op het hoofd hebben ze twee korte, knobbelachtige hoorns. Mannetjes hebben daarnaast nog een derde knobbel op het voorhoofd. Netgiraffen onderscheiden zich van de drie andere soorten giraffen met hun vlekkenpatroon. De vlekken hebben een strakke rand, waardoor de witgele vacht ertussen lijkt op een soort ‘net’. Bij andere soorten zijn deze vlekken vaak meer gekarteld.
...de tong van een giraffe zo lang is, dat hij er zijn oogleden mee kan likken?
...de giraffe één van de sterkste harten heeft van alle zoogdieren? Hij heeft dit nodig om het bloed naar zijn hoofd te pompen.
De netgiraffe komt van nature voor op de savannes en struiksavannes van Oost-Afrika, waaronder Kenia, Ethiopië en Somalië. Dit zijn veelal droge gebieden waar acaciabomen, het belangrijkste voedsel voor de giraffe, verspreid voorkomen. Hierdoor leggen netgiraffen vaak lange afstanden af op zoek naar eten.
Giraffen zijn echte bladeters. Ze gebruiken hun lange nek om hoog in de bomen op de savanne bladeren te grijpen. Hun favoriete bladeren komen van de acaciaboom, die ook veel water bevatten. Hierdoor drinkt een giraffe veel minder vaak. Maar om bij de bladeren te komen, moet de giraffe wel de lange stekels op de takken van de acacia ontwijken. Hiervoor heeft hij een flexibele, lange tong waarmee hij behendig de stekels vermijdt en de bladeren grijpt.
Giraffen zijn sociale dieren die in losse groepen leven. Vaak blijven mannetjes bij een groep vrouwtjes met hun jongen, maar er zijn ook mannengroepen en gemixte groepen. Mannetjes leven vaak ook alleen.
Giraffengroepen splitsen soms op en komen op andere momenten weer bij elkaar met andere giraffen. Voor zover we weten is er geen duidelijke hiërarchie binnen giraffengroepen.
Giraffen hebben geen vaste paartijd en kunnen zich op elk moment in het jaar voortplanten. Er lijkt wel enige samenhang te zijn tussen de periodes wanneer er veel te eten is en wanneer de giraffekalveren geboren worden.
De strijd om vrouwtjes gaat er bij giraffenmannetjes hard aan toe. Ze gebruiken hun koppen namelijk als slagwapens. Hoe langer de nek, hoe harder hij met de kop kan slaan en dus hoe groter de kans dat hij het gevecht wint.
Giraffen bevallen staand, waardoor het jong bij de geboorte van ongeveer twee meter hoogte op de grond valt. Toch kan het jong al na een uur op zijn poten staan. Dat moet ook wel, want al snel moet het jong mee lopen met zijn moeder, die op zoek gaat naar eten. Bij zijn moeder is hij beter beschermd tegen roofdieren, waarvoor een jonge giraffe een makkelijke prooi is. Giraffen zogen tot ze ongeveer een jaar oud zijn.
Volwassen netgiraffen zijn zo groot dat de meeste roofdieren liever bij ze uit de buurt blijven. Toch zijn giraffen vaak op hun hoede voor leeuwen. Met hun grote ogen zien ze gevaar gelukkig al van veraf aankomen. Andere hoefdieren, zoals zebra’s en antilopen, blijven daarom graag in de buurt van giraffen. Aan hun lichaamstaal zien de kleinere planteneters al snel als er iets mis is.
Als een leeuw toch te dicht bij komt, kan de giraffe met zijn lange achterpoten harde trappen uitdelen. Daar wil je als leeuw niet door geraakt worden!
De bevolking van Kenia is de laatste 50 jaar hard gegroeid. Om die groeiende bevolking te voeden, is ook de hoeveelheid landbouwgrond toegenomen. Daarnaast zijn er veel nieuwe huizen en wegen gebouwd. Hierdoor is het leefgebied van de netgiraffe flink gekrompen en versnipperd. Daarnaast is de netgiraffe een populair doelwit voor jagers. Dit zijn de belangrijkste redenen dat de netgiraffe nu bedreigd is. Gelukkig lijkt de populatie netgiraffen in het wild door natuurbehoudswerk weer toe te nemen.
Diergaarde Blijdorp doet mee aan het Europese populatiemanagement programma van de netgiraffe. De coördinator bepaalt op basis van de stamboom van netgiraffes in dierentuinen welke dieren het beste aan elkaar gekoppeld kunnen worden voor gezonde nakomelingen. Deze jongen worden op hun beurt weer naar andere dierentuinen verplaatst en vormen zo de volgende generatie. Zo bouwen we een gezonde populatie op als reserve voor de wilde dieren, met als uiteindelijke doel om netgiraffes weer terug te brengen in hun natuurlijke leefgebied als de omstandigheden daar gunstig voor zijn.
Ontdek het laatste nieuws over de netgiraffe.
